Talenwonder

Er is geen ontkomen aan: volgens mij staat er voor vrijwel iedere supermarkt zo'n mannetje dat je al dan niet met een welwillende glimlach aankijkt terwijl hij hoopvol een exemplaar van de daklozenkrant in de lucht houdt. Meestal vergezeld van een gebrekkig: "Goedemiddag".
Degene die normaal voor mijn luxe supermarkt - ik zal geen naam noemen, maar als hij straks dozen in de schappen zet, is hij toch niet meer van de Aldi te onderscheiden - de wacht houdt, is een dikke, redelijk goed geklede man die altijd even chagrijnig kijkt en daar ook al zo lang staat dat ik de hoop heb opgegeven dat hij ooit nog eens iets anders dan dakloos zal zijn. Ik heb dan ook ooit besloten dat ik m'n centen niet aan z'n krantje kwijt wil.
Maar nu probeer ik in het kader van bezuinigen m'n geluk een keer bij een andere, minder rijk gesorteerde supermarkt en kijk daar: een klein, blij mannetje dat volledig voldoet aan het klischee van een dakloze: een beetje groezelig en gehuld in een dun broekje en een sjofele jas, grijnst hij me tegemoet. "Een hele goedemiddag, mevrouw", zegt hij en voor ik de winkel in ga, verbaas ik me nog over z'n vrijwel accentloos Nederlands. Als ik een half uur later naar buiten kom, staat hij daar - uiteraard - nog steeds. Ik hoor hem - wederom in vlekkeloos Nederlands en met een grote tandloze grijns - de vrouw voor me een fijne dag toewensen en ik móet gewoon een krantje bij hem kopen. Terwijl ik in m'n portemonnee graai, babbel ik honderduit over het feit hoe bijzonder het is dat hij zo goed Nederlands spreekt, dat ik geen kleingeld kan vinden en of hij misschien kan wisselen.  Ik heb geheel niet door dat hij me met open mond zit aan te staren. En dan pas dringt het tot me door: die arme man heeft geen idee wat ik allemaal zeg. "Goedemiddag mevrouw" en "Een hele fijne dag nog", zijn de enige twee zinnen Nederlands die hij kent! Met een zucht en een glimlach druk ik het geld in z'n hand: wat ben ik toch naïef! Terwijl ik weg rij, zwaait hij blij naar me.